DENGE

Hiçbir zaman sadece sevinilmez değil mi
Ya da bir şeyler hep olumlu gitmez
Bir gün gülüyorsa yüzler
Ertesi gün asılmak zorundadır değil mi hep
Neşeyle çıkılan her ortama
Ağlayan gözlerle en az bir kere uğranmalıdır
Seni gülerken görenlere
Bir de gözyaşları armağan edilmelidir

Hayat bazen acı bazen tatlı denir ya hani
Tam da bu dengeyi ifade eder sanki

Yalnızca mutlu olunmaz yani
Ya da yalnızca mutsuz
Hayatın ta kendisi
Hayatımızın ta içine etmek için
Elinden ne geliyorsa yapar
Günü gününü tutmaz
Hatta belki dakikası dakikasını
Ve bize yalnızca bizimle alay eden
Ve sahibimiz olan hayatın
Yaptıklarına ve yapacaklarına alışmaya çalışmak düşer
Zaman zaman sinirle
Öfkeyle
Zaman zamansa sabırla
Metanetle
Gülücükler ve gözyaşlarıysa
Yanında hediye

KİMSEYE

Kimseye güvenmemek için yeterli bir nedendir
Her adımın yarım
Her çabanın eksik kalması
Ve yapılanların giderek anlamsızlaşması

Yakın hissedebildiğin kim varsa
Yakın olunmaması gerektiğini ispatlar
En kısa sürede

Kendine benzettiğin tüm insanlar
Bir anda senden olabildiğince uzak
Sana alabildiğine yabancı
Ve aklına gelmeyecek kadar kırıcı olurlar
Beklediğin
Umduğun hassasiyetten eser yoktur artık
Tanıyamaz olursun
Ya da tanımak istemez hale gelirsin

Oturup izlersin sadece
Elinden hiçbir şey gelmez
Başka görünmeleri
İyi yalan söyleyip
İyi rol yapmaları
Senin suçun değildir elbette
Ama kalbinin kapıları sonuna kadar açıksa
Herkes ilk başta
Tek bir adımla
Kolayca girebiliyorlarsa
En içeri
Bu senin suçundur
Saf senin suçun